Ένωση Ξενοδόχων Νομού Αχαϊας

Το Μέγα Σπήλαιο, από τα πιο παλιά μοναστήρια της Ελλάδος βρίσκεται σε απόσταση 10 χλμ βορειοδυτικά των Καλαβρύτων, χτισμένο σε κατακόρυφο βράχο ύψους 12μ. Στην κορυφή του βράχου υπάρχει παλιός πύργος ενώ μπροστά από την μονή εκτείνεται το φαράγγι του Βουραϊκού. Το μοναστήρι, που σύμφωνα με την παράδοση, ιδρύθηκε το Β’ μισό του 4ου αι. μ.Χ αρκετές φορές παραδόθηκε στις φλόγες το 840 μ.Χ, το 1400, το 1943 από τους Γερμανούς. Τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους λειτούργησε ως ασκητήριο, την περίοδο της ενετοκρατίας ως τόπος διαμονής του μητροπολίτη Πατρών ενώ κατά την διάρκεια της Εθνεγερσίας του 1821 υπήρξε κέντρο εφοδιασμού των αγωνιστών. Το 1827 αριθμούσε 300 μοναχούς. Στη μονή φυλάσσεται η εικόνα της Παναγίας της βρεφοκρατούσας η οποία σύμφωνα με την παράδοση, βρέθηκε το 362 μ.Χ από δυο Θεσσαλονικείς αδελφούς - μοναχούς τον Θεόδωρο και Συμεών, σε σπήλαιο του Χελμού. Η εικόνα, φιλοτεχνημένη από τον Ευαγγελιστή Λουκά, ανακαλύφθηκε από τους μοναχούς μετά από καθοδήγηση της βοσκοπούλας Ευφροσύνης. Η πηγή του Σπηλαίου γνωστή ως «πηγή της κόρης» σήμερα αποτελεί Αγίασμα. Ο ναός διατηρεί τοιχογραφίες του 1653, μαρμαροθετήματα στο δάπεδο του 14ου αι. ξυλόγλυπτο τέμπλο ενώ στο ανακαινισμένο σκευοφυλάκιο εκτίθενται κειμήλια ανεκτίμητης θρησκευτικής και ιστορικής σημασίας. Ξεχωρίζουν η ασημένια θήκη της Παναγίας της Σπηλαιώτισσας 176, λειψανοθήκη του 1813, αρτοφόριο του 1871 από τη Μ.Ασία κ.α. Στη βιβλιοθήκη φυλάσσονται Ελληνικά, Ενετικά και Τουρκικά έγγραφα από τον 17ο αι.